De Jakkerjekker
05 06 09 - 00:03 "Tom Poes en de Jakkerjekker" is een verhaal van Marten Toonder. Tom Poes, doorgaans de rust zelve, de rots in de branding, de meestal niet-erkende houvast van brokkenmaker Heer Bommel, jakkert in dit verhaal dat het een lieve lust is wanneer hij 'de jakkerjekker' aantrekt. Dan heeft hij zichzelf niet langer onder controle. Op de kartbaan in Delft heeft men ook van deze jakkerjekkers. Een groep van ruim 20 doorgaans buitengewoon rustige, bedaarde, bijna saaie en gezapige veertigers veranderde na aantrekken hiervan in een troep hongerige wolven, een joelende menigte, een uitgelaten horde, zichzelf en elkaar opzwepend op de klanken van brullende motoren en borrelende bougies. Het was me daar een kermis.Achter op elke kart prijkte een sticker: Ik rij CO2-neutraal. Ammehoela !! Gaan met die banaan! Vroemmmmmm......
Maar de avond begon rustig. Een bevriende rederij had enkele klanten uitgenodigd eens nader kennis met elkaar te maken. Hoe beter dan in een ontspannen en ongedwongen sfeer als op een kartbaan te Delft? De kartbaan te Delft staat erom bekend dat deze zich in Delft bevindt, verder staat het eigenlijk nergens bekend om. En dat al niet eens, want het ligt ten oosten van de passerende rijksweg. Na een korte kennismaking werd de gehele groep gemaand appèl te geven in de briefing-room. Ik heb eerder gekart, in Schiedam, en weet dat daar de uitleg bestaat uit: "Dit is een kart en je moet die kant op." Doch in Delft hebben wij te maken met professionals die ongetwijfeld een intensieve en keiharde opleiding hebben genoten in het kartwezen. Alle aspecten en facetten van de kart beheersen zij. Ze eten, drinken en slapen 'Kart'. En dat zouden we weten ook! We werden blootgesteld aan een verhandeling van 20 minuten, de kart werd bijna in onderdelen uit elkaar gehaald, en het scheelde niet veel of ons werd een schriftelijk examen alsmede een eed afgenomen.
Het arrangement "grand prix" zal ongetwijfeld op goed geluk besteld zijn door de organisator. (Het klinkt wel goed. Wat u wilt, meneer.) Dit arrangement bleek echter dusdanig ruim van opzet dat van te voren direct duidelijk was dat we de zon pas morgen opnieuw zouden kunnen zien. De volgorde, groepsindeling, races, oefenrondjes, nummering, rangschikking, alles werd doorgenomen en oh wee als je je vergiste. De professionals stonden klaar om je een tik op de vingers te geven, met de vlaggenstok. De tijd dat het kostte om ons dit alles duidelijk te maken, oversteeg ruim de tijd die we hiermee zouden moeten besparen.
Het racen nam een aanvang. Ik dacht dat ik het behoorlijk deed. Ik zag iemand voor mij uit rijden en ik moest mij sterk vergissen of ik kroop langzaam maar zeker naderbij. Diegene bleek de achterligger te zijn van onze groep en al reeds op 1 ronde gezet. Ik was de laatste die de kart nog niet had gelapt, werd me dra duidelijk, toen een bataljon snelheidsduivels ons in de railing schoof. Met daverend geraas schoot de bumper-aan-bumper-polonaise aan ons voorbij. Ik zag verhitte blikken en vervaarlijke stuurmanskunsten. Een kakafonie van piepende remmen en glijdende banden. Ik eindigde in de lage middenmoot. Volgende manche beter.
Een volgende groep nam het stuur, 2 wachtende groepen moedigden hen aan langs de kant. De elite was nu aan de beurt. Ik zag de fanatieke verbeten blikken in de ogen van hen met wie ik net nog een goed gesprek had kunnen voeren. Een buurman merkte op dat bij menigeen het kind weer bovenkomt. Ik zag eerder bij sommigen de imbiciel boven komen, maar hield voor de zekerheid mijn mond. Ik zong een deuntje van Drs P. Jakker jakker jakker jakker, in 't publiek die arme stakker.
Inmiddels had ik mij laten behandelen aan een blauw-rode knie afkomstig uit de tweede manch. Her en der werden mensen opgelapt. Ze moesten door... het was oorlog.
Toen alle races geraced waren en mensen zich ontdeden van de jakkerjekker keerde de rust terug. Behalve bij enkelen bij wie het 2-uur-durend adrenalineshot blijvend letsel had aangericht. Met bezeten blik werden de uitslagen bestudeerd. Een machtsstrijd om tienden en honderden van seconden. Ik barstte een paar keer in lachen uit, wat een verkeerde reactie bleek. Och heden, daar had je de finale ook nog. Ik wist dat ik geen finale zou rijden en begaf mij legaal richting bar alwaar ik keus had uit Hoegaarden en Hoegaarden. Na enige overweging bestelde ik een Hoegaarden. Bij de baan werd nog eenmaal de jakkerjekker aangetrokken, het geluid zwelde aan, één der professionals zweepte de boel nog eens op door groots maar volstrekt onverstaanbaar naar een hoogtepunt af te tellen (waarbij ik moest denken aan de stem van de 'superrrrr-poliep' op de kermis). Ik kon mijn aandacht met moeite bij de race houden omdat iemand van de bevriende rederij er precies zo uitzag als in mijn stoutste dromen. Ik zag ons al samen in een kart zitten, we reden langs de waterkant, de eendjes kwaakten, het zonnetje ging al bijna onder, en voor we het goed en wel doorhadden waren we.... VROEMMMMMMMMM, daar kwam het pak weer voorbij. Van schrik stootte ik mijn zere knie tegen een randje.
De avond mocht als buitengewoon geslaagd beschouwd worden. Eén der aanwezigen bleek ik al jaren te kennen, maar eigenlijk leek het alsof iedereen elkaar al jaren kende. Hoe iedereen naar huis is gekomen weet ik niet - zelf kreeg ik een bijzonder vriendelijke lift - maar ik meende in een flits ter hoogte van Zestienhoven een vierwielig object onder onze auto door te zien schieten. Het zou best eens de winnaar geweest kunnen zijn. Snel draaide ik het raampje open en feliciteerde hem nog met de overwinning, maar hij had geen tijd om om te kijken. Hij moest door...
Trackback link:Zet Javascript aan om een Trackback URL te genereren