Kermis
25 07 09 - 09:07 Ik hoorde dat er Kermis was. Nu is er altijd wel ergens Kermis. Soms is het ook een Kermis. Soms kom je van een koude Kermis thuis. Soms hoor je muziek van 'De Kermisklanten'.Ho... wacht... nee nee... nu ga ik te ver. Er zijn grenzen, zelfs aan mijn voorstellingsvermogen.
Er was dus Kermis, maar ik was daar niet. Later vernam ik van ingewijden dat het me daar toch een kermis was, op de kermis. Toch had ik geen spijt dat ik er niet bij was geweest. Rijk geïllustreede indrukken van mijn laatste kermisbezoek kwamen zonder moeite bovendrijven en gaven mijn aangezicht een wat troebele blik, volgens omstanders.
Drie maanden geleden was ik te Capelle a/d IJssel uitgenodigd iemand te helpen enkele overgebleven kermismuntjes op te maken. 'De kermis', lachte ik, 'met de Superrrrrrrrrrrpoliep-iep-iep', want ik had daags tevoren op televisie een portret gezien van een jongeman wiens leven vrijwillig in dienst stond van de verering van dit bepaalde vermakelijkheidstoestel. De jongeman had klaarblijkelijk te doen met een tik van de (draai)molen, maar het was onduidelijk of die tik de oorzaak of juist het gevolg betrof van zijn niet aflatende deelname aan een schier oneindige reeks vluchten van genoemde Superpoliep. Kortom, hij spoorde niet helemaal.
Ik liet mij verleiden, wat mij doorgaans makkelijk af gaat (naar Oscar Wilde: "I can resist everything except temptation"), keek mijn ogen uit, zag menig gezicht met overeenkomstige trekken met die van de geportretteerde jongeman, en liep onbevangen, gearmd het kermisterrein op. Zo onbevangen dat ik te laat doorhad dat we ongemerkt gearmd hadden plaatsgenomen op een bankje dat geen bankje was. Gewone bankjes zetten zich niet uit zichzelf in beweging, dat weet ik zeker. We hadden hier te maken met één van twee dingen. Ofwel een sterk staaltje telekinese, ofwel waren wij onderdeel geworden ener kermisattraktie. Razendsnel zette ik mij schrap tegen zijkant, railing en achterkant, respectievelijk met voet, hand en rug. De rug begaf het als eerste, reeds na 3 rondjes, ongeveer toen behalve de ingezette horizontale draaiing, deze plots gecombineerd werd met een verticale beweging. Ik was rondje na rondje bang en banger dat ik tegen een mijns inziens behoorlijk in de weg staande lantaarnpaal te pletter zou slaan. Ik had geen tijd om misselijk te worden omdat mijn voet langzaam maar zeker de strijd tegen de middelpuntvliedende kracht aan het verliezen was, met gevolg dat mijn lichaam (door G-krachten nu ongeveer 3 maal zwaarder dan in normale toestand) werd dubbelgevouwen ter hoogte van mijn rechterbeen, net iets boven de knie.
De mate van verticale beweging werd nog wat opgeschoefd, de mate van sonische uitstoot werd slechts overtroffen door het geluid van dames op bankjes voor en achter ons. Zelf gaf ik geen kik omdat ik al een tijdje niet meer kon ademen. Op dat moment wisselden goed nieuws en slecht nieuws elkaar in rap tempo af. Het goede nieuws was dat ik niet langer bang was te pletter te slaan tegen de lantaarnpaal. Het slechte nieuws was dat ik bang was er overheen te vliegen en twintig meter verder op het dak van 'de botsautootjes' terecht te komen.
Na een halve eeuwigheid nam de snelheid van het toestel af en haalde ik opgelucht adem. Te vroeg, zo bleek al snel. Het hele proces begon zich te herhalen... achterwaarts. Het enige voordeel dat ik hierin kon ontdekken was dat ik op deze manier niet zou kunnen zien waartegen ik te pletter zou slaan. Ik nam de tijd om een testament te bedenken, maar was uiteraard niet bij machte dit wereldkundig te maken. Nog een halve eeuwigheid later kwam de toestand tot stilstand. Lachende gezichten alom. Ik stond op maar bleek zelf nog niet geheel tot stilstand gekomen te zijn, zodat ik wat draaierig tegen een kraampje met beren aanliep. Of ik wilde schieten? Dat wilde ik zeker, maar ik bedankte beleefd.
Ik werd het kermisterrein afgeleid, gearmd en wel, en mocht bijkomen in de nabijgelegen pub. Mijn charmante gezellin diepte nog twee muntjes uit haar jaszak, maar daar nam de barman geen genoegen mee. 'Het is hier geen kermis', meende ik dat ik in zijn ogen kon lezen. Het was weldegelijk kermis, in mijn hoofd, nog geruime tijd zelfs. Ik was een ervaring rijker. Ik controleerde of ik al mijn vullingen nog bezat en deed wat rek- en strekoefeningen. Alles deed het nog.
Nu was er dan dus weer Kermis. Ik was thuis, lag met mijn benen languit op de bank. Niets bewoog en er was geen lantaarnpaal in de buurt.
Trackback link:Zet Javascript aan om een Trackback URL te genereren