Ja, Ze Willen
18 10 09 - 14:33 "Wat is daarop uw antwoord?" Het is een nogal overbodige vraag. Je plant een jaar van tevoren dat je voor de rest van je liefde bij elkaar blijft. Je huurt een zaaltje af, je nodigt gasten uit. Over twee dagen maak je samen een cruise over de Middellandse Zee. Zou je dan werkelijk nog twijfels hebben, zou je werkelijk de ambtenaar vertellen dat je het nog even aankijkt? Dacht het niet.En inderdaad, de dag verliep zoals verwacht: zonder uitzondering. Ja, ze wilden.
Tot zo ver het officiële gedeelte. Het gedeelte dat ik trouwens maar van horen zeggen heb, want ik kwam iets later.
Caja's vader trouwde en ik mocht daar bij zijn. Ik kende zo goed als geen van de aanwezigen maar dat laat ik nooit zo merken. Als de behulpzame reeks boekjes "How to bullshit your way into..." nog niet had bestaan, had ik die zelf kunnen schrijven. Om half zeven liep ik De Zwaantjes binnen, die vanaf heden - zo zag ik op een bordje prijken - zeven dagen per week geopend is. Merkwaardig, dacht ik, en onhandig ook. Morgen zullen ze het opschrift moeten veranderen: "Vanaf gisteren zijn we zeven dagen per week geopend." En overmorgen weer. Je kunt beter gewoon een vaste datum noemen. Misschien dat in Brabant de begrippen heden, verleden en toekomst wat door elkaar lopen. Misschien is het in Brabant elke dag Groundhog Day. Hoewel het dan weer niet nodig is om de volgende dag geopend te zijn. Pfoe, ingewikkelde materie.
Tijdens deze overpijnzingen was ik zonder erg reeds lang in de feestzaal gearriveerd en was ik het bruidspaar al aan het feliciteren. Ik sprak diverse mensen aan die wilden weten wie ik was. Ik vertelde wie ik was. "Aha, juist...". Ik zag ze denken. Ik wilde ook wel weten wie zij dan allemaal waren. Helaas voelden ze niet de behoefte om dat te delen. Of misschien begrepen ze niet dat als zij mij niet kenden, de kans vrij groot is dat ik hen ook niet kende. Daarom pakte ik het daarna anders aan, ik liep op mensen af en vroeg zelf meteen wie ze waren. Die methode werkte beter. Ik knikte vervolgens begrijpend, alsof me volkomen duidelijk was wat iedereen van iedereen was.
Het bruidspaar wilde niet alleen Ja zeggen vandaag, ze wilde vandaag ook nog graag een hapje eten. Een voornemen dat zeer in de smaak viel bij de gasten. Wij schoven aan en lieten ons tal van lekkernijen voorschotelen. Ik dook op de carpaccio maar niet alvorens eerst een glas wijn van tafel te maaien. Dat kwam mij best goed uit, want als ik deze actie later op de avond zou herhalen, hoefde ik slechts te wijzen op mijn onhandigheid en zou niemand denken dat het een andere oorzaak had.
Voor, tijdens en na het diner werden diverse toespraken gehouden, of pogingen daartoe. Tranen van verdriet vermengden zich met tranen van geluk. Het was kortom een echt Brabants feest. Of toch niet helemaal...?
Ah, daar werd een polonaise ingezet. Ja hoor, het was een echt Brabants feest. Hoera. Uit mijn ooghoeken meende ik even dat ik Guus Meeuwes door de glazen deur zag gluren, zeker om te kijken of de stemming er goed inzat en te constateren dat zijn aanwezigheid niet meer nodig was. Als een soort Sinterklaas die zijn ronde maakt langs alle kroegen in de provincie.
Oogjes vielen inmiddels dicht, en snaveltjes toe. Het was een lange dag geweest. Eentje die je niet zo 1 2 3 meer overdoet. Dat is althans de bedoeling. En ik geloof dat het wel goed zit met die bedoeling. Caja heeft er een stuk of wat zusjes bij, zij het dat die allemaal op gepaste afstand wonen. Rotterdam is nog altijd erg ver weg. Maar Brabant is sinds gisteren een stukje dichterbij gekomen.
Trackback link:Zet Javascript aan om een Trackback URL te genereren